Column | Zeven magere koeien verslinden zeven vette

Zal ik dan nu de zeven vette hebben?

Ik herinner me levendig mijn eerste dag in Nederland; ik miste zowel Nederlandse woordenschat als kennis om door mijn dag te navigeren. Vanuit een realiteit waar ruimte schaars was, bevond ik me dromend in een uitgestrekt land dat mijn aspiraties en de nog te komen strijd kon herbergen. Slechts een kleine koffer bij me dragend, niet groot genoeg om veel kleding te bevatten, leken mijn hoop en verwachtingen zwaarder te wegen dan alles wat mijn koffer kon dragen. Na mijn registratie als vluchteling en het ontvangen van een identiteit zonder thuisland, kreeg ik kamer 312 toegewezen.

Het was een krappe ruimte die nauwelijks mijn lange gestalte kon herbergen. Al snel voelde ik een beklemming op mijn borst, alsof ik gevangen zat in een kooi van holle bamboestokken, niet in staat om de beperkingen of de metalen kast tegenover mij te verdragen. Telkens als ik mijn vermoeide lichaam bewoog terwijl ik rustte, raakten mijn voeten de lege metalen kast, waardoor het geluid weerklonk van de ontelbare verhalen, dromen en hoop van mensen die hier eerder waren geweest.

Toen ik naar buiten liep, zocht ik naar een sigaret om te roken, verlangend naar een vlam om mijn sigaret aan te steken. Nadat ik enkele goede exemplaren op de luchthaven voor een koopje had gekocht, keek ik ernaar uit om mezelf te verwennen. Echter, tot mijn teleurstelling kon ik mijn aansteker nergens vinden en leek niemand bereid om die van hen uit te lenen. Het voelde alsof ik helemaal alleen was.

Terwijl ik naar het personeel keek, wachtte ik tot ze een pauze namen, zodat ik om een vuurtje kon vragen. Gelukkig vergemakkelijkte mijn vaardigheid in het correct uitspreken van het Engels de communicatie en acceptatie door anderen. Het was op dat moment dat ik besefte dat mijn moedertaal geen invloed had, wat me aanzette om deze samen met de talloze herinneringen en gevoelens die ik destijds worstelde te begraven.

Na slechts vijf minuten voelde ik de kou van april, maar dit was verre van de ergste sensatie van de dag. Het was een scherpe herinnering dat april doet wat het wil. Onbewust op dat moment, zou ik al snel ontdekken dat ik veel van mijn identiteit moest begraven om een nieuwe te omarmen, doordrenkt met de levendige kleuren van een regenboog. Het begon met het loslaten van een identiteit die verbonden was met een thuisland, gevolgd door mijn moedertaal, die geleidelijk in onbruik raakte. En hoewel het bewustzijn me ontbrak, had ik nooit verwacht dat ik elke dag een deel van mezelf zou verliezen in dit nieuwe land.

Zeven magere jaren zijn voorbijgegaan, waarin ik de Nederlandse woordenschat heb verworven, levensvaardigheden heb verfijnd en een mantel heb gedragen versierd met regenboogkleuren. Ik heb ook de stereotypen doorstaan die de witte man mij oplegde, waarbij ik duidelijk maakte dat ik noch een ontsnapte aap uit de dierentuin was, noch de persoon die ze wilden vormen door naturalisatie, alsof ik nooit eerder natuur had bezeten.

In het verhaal van Profeet Jozef in de Koran staat: "Inderdaad, de eerste zeven vette koeien zullen worden opgegeten door zeven magere koeien," wat de daaropvolgende veertien jaar vertegenwoordigt. Misschien geldt in mijn geval het omgekeerde, waarbij de eerste zeven jaar gekenmerkt worden door moeilijkheden en de laatste door overvloedige zegeningen. In werkelijkheid kan ik niet onderscheiden of de eerste zeven jaar mager of vet waren, totdat ik zie wat de komende zeven jaar voor mij in petto hebben.

*