Kijkt breder

Het is eindelijk een echte zomerse dag. Ik zit op een fijn terras aan het water, ergens in Amsterdam. Ik heb vandaag een afspraak met Claudia (26) uit Lelystad. Zij is docent op een basisschool en staat voor groep 5. Zo op het eerste gezicht zie ik een vrolijke, jonge vrouw. Maar achter haar open glimlach, ligt een zwaar verhaal en een hoop verdriet.Tekst: Tess SchomperFoto: Tara Schepers

Lieve René,Als ‘vaderen’ een werkwoord was dan had ik graag gevaderd. Rond mijn 32ste kregen vrienden en collega’s kinderen. Mijn zussen hadden ook al kinderen, en ik was met liefde de oom met wie je leuke uitstapjes kon maken, zoals Artis, een pretpark of de bios.Ik zal nooit de première vergeten van de speelfilm ‘Thomas & Senior, op het spoor van Brute Berend’, in het prachtige Tuschinski theater. Ik zat in de zaal met mijn 3 neefjes, en kreeg nogal wat belangstelling van andere kinderen, die achter ons zaten. Mijn neef Tako draaide zich om en riep streng: ‘Hou op! Hij is het niet!’ Aan het eind van de film moesten alle acteurs en actrices op het toneel komen om bloemen in ontvangst te nemen. Tja mijn neefjes konden toen niet volhouden dat ‘ik het niet was’. Maar ze waren super trots op hun oom.In die periode leerde ik een cameravrouw kennen die samen woonde met haar vriendin. Ze hadden een kinderwens. Zij vroeg mij of ik donor wilde worden. Ik wilde daar goed over nadenken en na een tijdje kwamen de vrouwen bij mij op bezoek en we hadden een lang gesprek. Ik had allerlei vragen op papier gezet. Vooral ook om eerlijk en duidelijk te zijn.De cameravrouw wilde wel dat ik een zekere rol zou krijgen in het leven van het aanstaande kind. De vriendin dacht er anders over. Ik begon te twijfelen. Ik vroeg aan de vriendin; ‘Stel dat de moeder om het leven komt, door een ongeluk of een andere verschrikkelijke gebeurtenis, wàt zou dan mijn rol als vader nog zijn? De vriendin was duidelijk: ‘Geen!’ De cameravrouw trok wit weg. Zij schrok zich rot. Ik ook. Ik had al visioenen gehad over schoolmusicals waarin onze dochter of zoon zou spelen…en dat ik dan in ze zaal zou zitten…Aan dat soort dromen kwam meteen in die eerste ontmoeting al een einde. Ik ging niet ‘vaderen’. Het is ook nooit meer op mijn pad gekomen. Mijn neefjes hebben inmiddels zelf al weer kinderen, het leven ging door en ik ben naast oom, nu ook oudoom.

Daar waar onze Lowie een enorme ultra marathon liep van ruim vijftig kilometer, vond er nog een marathon plaats. Georgina Verbaan doet het met honderd mensen. En degene die hier nu vunzige gedachten bij heeft, niets is minder waar. Wel leverde ze een topprestatie tijdens het Holland Festival, waar ze vrijdagmiddag om vier uur mee begon en wat zaterdag om vier uur eindigde.