Met je strakke spijkerjurk
‘Wat een lekker wijf ben jij, zeg’, fluisterde de roodharige. ‘Wel een beetje aan de mollige kant, maar zo lekker!’
Lachend zei ik: ‘Dank je! Je mag er zelf ook best zijn.’
Het was een late vrijdagavond in een gaybar in Groningen. De roodharige had me de hele avond al van een afstandje bekeken en had eindelijk de moed bij elkaar geraapt (of gedronken, daar wil ik vanaf zijn) om tegen me aan te komen staan en in mijn nek te hijgen. Een hand geven is er sinds Corona niet meer bij.
Niet dat ik klaag. Ik vond haar ook allesbehalve onaantrekkelijk. Haar adem in mijn oor deed mijn lijf sidderen. En die spijkerjurk… strak gespannen om haar lijf en met enkel een rits aan de voorkant om de boel bij elkaar te houden. Nee, die liet me ook zeker niet onbewogen.
Later die nacht heb ik die rits even grondig getest. Bij haar thuis.
Ik zag haar daarna nooit meer, maar ik moet nog vaak aan haar denken. Niet alleen omdat ik een ding heb voor roodharigen, maar vooral om de les die ze me leerde. Ik ben inderdaad aan de mollige kant en ik vind dat prachtig aan mezelf. De opmerking had door een ander als zeer kwetsend kunnen worden opgevat, maar bij mij kwam hij niet binnen.
Die les, ik deel hem graag even met je: zolang ik mezelf accepteer, kan een ander mij, bedoeld of onbedoeld, niet beledigen. Want dat is mijn waarheid niet. Ik had zelf allang besloten dat ik een lekker wijf ben. Dat is namelijk geheel subjectief, en dus een beslissing die ik zelf kan nemen.
Dus, mocht je me op een vrijdagavond in de kroeg tegenkomen met een knappe dame tegen me aangeplakt en je ziet me lachen, dan heeft ze waarschijnlijk iets in mijn oor gefluisterd waar ik het gewoon mee eens ben.
Leeft een stuk relaxter.
*
Danny Schapendonk
Columnist, schrijver en levensgenieter.
In het dagelijks leven werkt ze bij de Hanze met internationale studenten en universiteiten. Tevens is ze daar ambassadeur van de werkgroep Diversiteit en Inclusie.
Reactie plaatsen
Reacties