Wat denk je daar aan te treffen?
Hoe ouder ik word, hoe comfortabeler ik in mijn non-binaire vel zit. Ik ken mezelf steeds beter en laat me door niemand meer onzeker maken. Inmiddels weet ik waar ik terecht kan als ik verbaal of fysiek belaagd word. Hoewel dat niet voorkomt dat mij iets gebeurt.
Door Kaneesha Nadal
Als je geconfronteerd wordt met grensoverschrijdend gedrag is het begrijpelijk dat je in eerste instantie bevriest. Of het nu jezelf betreft of dat je het bij een ander ziet gebeuren.
Hoewel het fijn zou zijn om meteen in te grijpen, is dat voor veel mensen niet haalbaar.
Meld het wel altijd achteraf.
Want in elke situatie is er een vorm van autoriteit aanwezig. Of het nou een nachtclub is met een bouncer, je baas die zelf ook een leidinggevende heeft of de politie in de buurt. Alle wegen leiden naar Rome. En als je die weg kwijt bent, is er vaak een vertrouwenspersoon of ombudsman.
Tegenwoordig krijg ik koude rillingen van vrouwen die mij ongevraagd aanraken. Vaak vrouwen die in een bepaalde rangorde boven mij staan. Altijd schrik ik.
Ooit was er een leidinggevende. Geen Matthijs of Ali maar een Maaike. Tijdens de Valentijnborrel (een verlate Nieuwjaarsborrel) kwam ze bijna tegen mij aanstaan. De collega’s om ons heen zagen het maar deden alsof zij druk waren met elkaar. Ik wilde haar wegduwen maar haar functie maakte dat ik mij schikte. Ik kreeg bijna geen lucht meer.
Ze vroeg of ik maandag ‘een kopje koffie kwam doen’ bij haar op kantoor. Wat moest ik? Ik werkte daar niet voor niets. Toen de deur dicht was kleedde zij mij uit met haar ogen. Weer bevroor ik. Ze was niet eens míjn leidinggevende.
De wereld om mij heen stond stil. Behalve zij. Zij stapte op mij af. Die ene hand zag ik niet. Ze greep mij recht in mijn kruis.
‘Wat dacht je daar aan te treffen?’ Maar dat zei ik niet.
Er waren geen anderen bij. Maar als niemand als eerste vraagt: ‘hey, gaat alles oké?’ beweegt niemand.
De stilte doorbreken we samen.
*
Reactie plaatsen
Reacties