De regenboog revolutie van Dorothy’s Dragbar
Andy en Waynne. Onlosmakelijk met elkaar verbonden. En met de queer community in Groningen. Sinds twee jaar bestieren zij de kleurrijkste bar van de stad. Een plek waar ik persoonlijk graag kom, omdat het voor mij meer is dan een bar. Het is de enige plek buiten mijn huis waar ik zeker weet dat ik altijd mezelf mag zijn. Omdat op deze plek iedereen onbeschaamd laat zien wie ze zijn. En dat creëert een sfeer van veiligheid en respect. Van pure liefde. Een thuis.
Door Danny Schapendonk
Woensdagmiddag, half zes. Ik stap de vertrouwde deur van de bar binnen. De vele gekleurde Pride-vlaggen aan de muur geven me zoals altijd een welkom gevoel. Andy, vandaag in gewone mannenkleren, staat achter de voor mij bekende bar, zwaait vrolijk en biedt me koffie aan. Waynne staat voor de afwisseling aan de andere kant van de bar en laat zich vandaag eens bedienen door zijn echtgenoot. Hij begroet me vriendelijk en uit zijn waardering voor mijn komst. Nog voordat ik kan gaan zitten of een vraag kan stellen, steekt het echtpaar van wal. Het onbegrip vanwege de brief van de gemeente klinkt in alles door. Snap ik. Vind ik ook onbegrijpelijk.
Onder de regenboog, aan de Pottebakkersrijge, is Dorothy’s Dragbar niet te missen. Door de vele kleuren oogt de gevel uitnodigend en vrolijk. Met een bestaan sinds de jaren zestig is dit de oudste queer bar van Groningen, en sinds de overname van het Britse echtpaar, de enige fulltime dragbar van Nederland. Elk weekend schitteren verschillende kleurrijke dragqueens op het podium, met Andy’s alter ego – Dorothy Male – als paradepaardje. En dat woord mag je best letterlijk nemen. Twee keer per maand flaneert ze na sluitingstijd in vol ornaat door de stad. Het doel? Zichtbaarheid. Begrip kweken. En respect. Als de diva die ze is geeft ze trots gehoor aan de vele selfie-verzoeken, onderweg naar een kroeg die op dat late tijdstip nog open is. En die vind je in Groningen altijd wel.
Wat ik fascinerend vind, is het lef wat ze daarmee toont. Homofobie is niet bepaald uit het straatbeeld verdwenen. En daar kunnen Andy en Waynne over meepraten. Geregeld krijgen ze te maken met vlagjatters en eigooiers. De makkelijk uitgevallen homofoben razen geregeld voorbij op hun fiets, scheldend en zonder een spoor van respect. Maar een jaar geleden werden Andy, Waynne en hun medewerkers opgewacht na sluitingstijd. Terwijl ze vertellen over deze angstaanjagende ervaring, krijg ik flashbacks naar de middelbare. Plotseling waren ze het trieste middelpunt van een landelijk nieuwsbericht over brute mishandeling.
Vol liefde vertellen ze me over de maandag na het rampzalige weekend. Nauwelijks bekomen van de schrik, de blauwe plekken nog zichtbaar in het gezicht, opende het echtpaar de bar voor een samenkomst met de queer community van Groningen. Terwijl ik mijn koud geworden koffie drink, vertellen ze me geëmotioneerd hoe de gemeenschap zich verenigde. Hoe ze overspoeld door liefde, bloemen en kaarten de energie vonden om door te gaan. Hun liefde voor deze bar ontroert me
En nu die brief. Buurtbewoners hebben geklaagd. Waar de klachten precies over gaan, blijft onduidelijk. De gemeente Groningen eist dat de kleur van hun gevel verdwijnt. De regenboog, die zo kenmerkend is voor de identiteit van de bar, moet weg. Het is haast alsof je aan Groningers vraagt om enthousiast te reageren. De ironie kan niemand ontgaan.
Andy en Waynne hebben huis en haard in Engeland opgegeven met een oprechte passie voor verbinding. Tijdens ons gesprek is die passie duidelijk te zien in hun ogen terwijl ze vertellen over hun bar, waar ze veel tijd, energie en geld in hebben gestoken. Het is me snel duidelijk dat ze met veel toewijding een plek hebben gecreëerd waar iedereen, ongeacht leeftijd, geaardheid, genderidentiteit of uiterlijk, zich veilig en welkom voelt. En vooral hoe belangrijk dat voor ze is.
Maar naarmate ze praten over de pesterijen die ze te verduren hebben, zie ik steeds meer de glans uit hun ogen verdwijnen. Hun schouders zakken en ze gaan langzamer praten. Mijn hart breekt als ik hun verslagenheid zie. Ze zijn uitgeput. En ik kan het ze niet kwalijk nemen. Ik kan alleen maar hopen dat ze nog voldoende energie hebben om ook deze hobbel te overwinnen. Zodat deze prachtige bar, deze veilige plek voor talloze queers, kan blijven voortbestaan.
Een paar dagen later, terwijl ik tijdens een avondje uit voor de gevel van de bar sta, raak ik in gesprek met een vrouw die naar het gebouw staart. ‘Waarom willen ze zoiets moois vernielen?’
Ze vraagt of ik ooit heb moeten vechten voor wie ik ben. Voordat ik antwoord kan geven vertelt ze me hoe haar zoon zijn plek in de wereld heeft gevonden in deze bar. Hier kreeg hij voor het eerst de kans om te zijn wie hij is. Op dat moment verschijnt er een prachtig uitgedoste queen in de deuropening. De blikken die ze uitwisselen spreken boekdelen – een mix van trots, liefde en kracht.
*
Wil je Andy en Waynne helpen om alle aanpassingen te kunnen bekostigen? Klik hier voor de croudfunding
Wil je meer weten over dit mooie cafe neem een kijkje op hun website
Of ga natuurlijk een keertje langs!!
Reactie plaatsen
Reacties