Roza en Minkema ZIEN van alles | Peinzen

Ha die lieve schrijfvriend René,

De vorige keer hadden we het over mijmeren, maar ik moet de afgelopen weken denken aan peinzen, ofwel mijmeren met een beetje pijn!

Het gaat wat minder met mijn gezondheid, vooral veel klachten rondom evenwicht, en af en toe val ik flauw. Een tijdje geleden gebeurde dat terwijl ik in mijn auto reed. Ik kon nog net op tijd een parkeerhaven induiken. Toen een kwartier met mijn hoofd achterover gezeten, en daarna ging het wel weer, min of meer. Man, wat was ik blij dat ik heelhuids thuis kwam. Ik moet er niet aan denken dat ik een ander iets zou hebben aangedaan.

Ik liep al langer te denken (te peinzen) dat ik de auto weg moest doen. Het was niet meer verantwoord om zelf de weg op te gaan. Dus heb ik de knoop doorgehakt. De auto werd opgehaald door de man van de garage. We hebben de papieren geregeld en ik heb hem terwijl hij in mijn auto wegreed, staan uitzwaaien. En daarna een paar traantjes. Een lange traditie afgesloten, ik had mijn eerste auto, een Volkswagen Kever, al op mijn negentiende.

Nu breekt er dus een nieuw tijdperk aan. Minder gemakkelijk even ergens heen gaan, boodschappen doen, even spontaan ergens naar toe gaan. Vandaar dat woordje peinzen. Ik heb veel nagedacht over hoe ‘het’ moet zonder auto. Maar voor alles is een oplossing te vinden. Het zal wel even wennen zijn.

Opeens voel ik me een stuk ouder, minder onafhankelijk. Maar het gaat me waarschijnlijk ook wel rust brengen, want ik had veel stress door de auto. Telkens dacht ik: ‘Als het maar goed gaat…’ En nu heb ik die zorgen niet meer. Ik ga een stevige fiets kopen, misschien wel zo’n driewieler. Even mijn ego opzij zetten: Minkema op een hulpfiets, haha. Nou lieve vriend, dat was het voor deze keer,

warme groeten, Jan-Simon.

*

Lieve Jan-Simon,

Ik schrok best van jouw brief. 

Peinzen, mijmeren met een beetje pijn. Ja, zo kun je het noemen.
Peinzen, piekeren over los (moeten) laten. Dingen (moeten) laten gaan. Door gezondheid, leeftijd, pijnlijke zaken.
Daar kan ik, een beetje, over meepraten. Je kunt je laten beperken, je actieradius laten verkleinen, toestaan dat minder mogelijk zou kunnen zijn.
Maar, lieve vriend, dan kennen ze ons nog niet! Onze creativiteit en fantasie laten zich niet inperken. Het leven heeft nog zoveel voor ons, zeventigers, in petto! Verrassingen, uitdagingen, avonturen en avontuurtjes….

Natuurlijk, een auto is prettig en geeft je veel vrijheid. Openbaar vervoer kost veel meer tijd, maar die hebben wij pensionada’s in overvloed, toch…En oplossingen bedenken, daar zijn wij toch meesters in! Een wat wankelere gezondheid is vervelend, absoluut, maar we moeten niet teveel (tegelijk?) willen. Onze gezondheid mag geen rem zijn, wel af en toe een noodzakelijke demper, ook domper soms. 
Je leest, ik heb weer heel wat zitten prakkiseren/peinzen/mijmeren….

Ik zie veel lichtpunten gelukkig. Naast de beknottingen zoals beschreven door jou en hier ook door mij. In jouw gedichten kun jij veel moois en wijs kwijt, jouw humor is ook een sterk punt. Uit jouw handen komen de mooiste dingen!
Ik merk, dat ik soms onbesuisd ben. Is dat ook leeftijd? Ik ga ook meer met ‘the flow’ mee. En ben daardoor zekerder van mezelf.
Jouw brief gaf me daar ook weer een impuls voor: mijn tuin geef ik meer aandacht, mijn gedachten laat ik meer ronddwarrelen in mijn hoofd en ‘op papier’, enz.

Ik heb het gevoel, dat ik ondanks ongemakken en belemmeringen steeds meer mijn ware ik aan het zijn ben.
Heb jij dat ook of juist niet?
Ik mis ook mijn eerste auto: een bananen-gele Renault 4. Daar denk ik nog wel eens met weemoed aan terug. Heerlijk karretje! Maar, zeg nou eerlijk, als ik het chaotische verkeer hier in Rotjeknor voorbij zie ‘razen’, dan hoef ik niet meer achter het stuur…

Zo, ik heb dit ei gelegd en wat deed me dat goed. 

Pijnzen en meimeren, pijnlijk soms voor oudere meineren…. 😉

Warme groet terug,

voor mijn onvergelijkbare schrijfvriend.

René.

*