Column | Diversiteit als deugd

Een uitnodiging tot ongemak 

Diversiteit is geen eindpunt, maar een uitnodiging. Geen checklist, maar een voortdurende oefening in het erkennen van het onbekende. Als socioloog en kunstenaar zie ik diversiteit niet als iets dat je 'hebt', maar als iets dat je doet—elke dag opnieuw.

In haar Huizinga-lezing én bij Buitenhof benadrukte Beatrice de Graaf het belang van deugden in tijden van crisis. Niet alleen beleid of systemen maken het verschil, zei ze, maar de grondhouding van wie verantwoordelijkheid draagt. “Eigenlijk moet je naar leiders kijken en zien welke deugden ze verspreiden in de klassieke zin—beheersing, rechtvaardigheid, wijsheid, moed, geloof, hoop en liefde. Want dat is het enige wat écht hoop op de toekomst geeft.” Die uitspraak raakte me diep. Want wat als we die deugden niet alleen van leiders vragen, maar ook van onszelf—van kunstenaars, makers, collega’s, en buren?

Diversiteit vraagt om moed—om het ongemakkelijke gesprek aan te gaan. Om rechtvaardigheid—om privileges te erkennen en te herverdelen. Om liefde—om werkelijk te luisteren naar verhalen die niet de onze zijn. En om hoop—om te geloven in een samenleving waarin iedereen zich gezien en gehoord voelt.

In mijn werk bij Red Pers, Radar en AT5 heb ik gezien hoe verhalen de kracht hebben om muren af te breken en bruggen te bouwen. Zo onderzocht ik voor AT5 waarom jongeren in Nederland, zelfs in progressieve steden als Amsterdam, steeds conservatiever lijken te denken. Niet uit onwetendheid of onwil, maar vaak uit onzekerheid en een verlangen naar houvast in een wereld die hen weinig zekerheid biedt. In het gesprek met socioloog Quita Muis werd duidelijk dat factoren als het verdwijnen van verzuiling, groeiend wantrouwen in de politiek en sociale media-trends — zoals de opkomst van 'tradwives' of de verheerlijking van figuren als Andrew Tate — bijdragen aan een teruggrijpen op traditionele rolpatronen. Maar duidelijkheid is niet hetzelfde als verbondenheid. Juist in dat spanningsveld ligt ruimte voor reflectie—als we bereid zijn echt te luisteren.

Diversiteit is geen project met een deadline. Het is een voortdurende dans tussen zelfonderzoek en actie, tussen luisteren en spreken, tussen geven en ontvangen. Het vraagt om een grondhouding van openheid en de bereidheid om te leren.

Ik schrijf dit niet als buitenstaander, maar als iemand die voortdurend balanceert tussen systemen en sensitiviteit. Als maker met wortels in zowel de kunst als de journalistiek, voel ik de frictie én de kracht van verschil. Diversiteit is voor mij geen abstract ideaal, maar dagelijkse realiteit—soms vermoeiend, vaak verhelderend, altijd noodzakelijk.


*