Column | Rotte Appels

De zandbakpolitiek van ‘volwassenen’

Tegen mijn kinderen zeggen dat ze niet meer welkom zijn? Zonder enige uitleg? Kun je wel? En gebaseerd waarop?

Mijn kinderen (vier tot en met veertien jaar) hebben veel pesterijen te verduren gehad van volwassenen. En dan neem ik het woord ‘volwassenen’ met een korreltje zout. Zandbakpolitiek is niet alleen voorbehouden aan de kleintjes.

Het begon toen mijn dochter Frédèrique, tijdens haar zware mishandeling, het lichtpuntje bleek in een zee van duisternis. Haar verhaal kreeg de aandacht van veel journalisten en media. Velen zagen haar als een bron van inspiratie, terwijl anderen liever in mijn verleden groeven dan een tienermeisje een beetje levenslust te gunnen.

Lang leve het internet! Websites gericht op ‘onderbuikgevoelens’ waren maar al te gretig met het verspreiden van hun artikelen. Geen hoor, wederhoor of journalistieke integriteit te bekennen. Het resultaat? Een flinke dosis narigheid voor ons.

Oke, iedereen maakt fouten. Financieel, relationeel, emotioneel… we hebben allemaal onze momenten. Zelfs ik moet toegeven dat mijn zakelijke beslissingen van eerder niet allemaal een gouden greep waren. Maar zoals we hebben afgesproken in onze ‘beschaafde’ samenleving, eenmaal afgehandeld in de rechtbank, is het niet de bedoeling dat anderen vervolgens zelf voor rechter gaan spelen. Zéker niet als er kinderen bij betrokken zijn.

En toch… de snelheid waarmee mensen bereid zijn de rol van openbare aanklager op zich te nemen, vooral op sociale media, is verbazingwekkend. Onlangs hoopte ik met ons verhaal anderen te inspireren met onze veerkracht. In de golf van steun die volgde, was er toch die rotte appel die me onterecht meende te moeten beschuldigen. Misverstand, opgelost met één gesprek. Praten werkt nog altijd het beste, zelfs in het digitale tijdperk.

Ondanks alles ben ik niet vergeten waar het écht om draait. Mijn kinderen lopen tegenwoordig fluitend over straat, zich niet bewust van haat. Ze hebben geleerd dat het gedrag van anderen meer zegt over die anderen dan over henzelf. Dus als je ons een lelijk woord toewerpt, krijg je er gewoon een vrolijke glimlach voor terug. Wie heeft er tijd voor wraak als je ook gewoon kunt genieten van het leven?

‘Living well is the best revenge’.

*